Un dos primeiros exemplos da resaca deixada por Mies van der Rohe na cidade de Nova York é a Rockefeller Guest House, obra de Philip Johnson, construída en 1950. Deseñada para Blanchette Rockefeller Hooker, a casa foi eloxiada no seu momento pola crítica, dada a súa sinxeleza e sobriedade.
A casa foi concibida principalmente, como un lugar para as reunións sociais, e como unha galería de arte moderna para mostrar a colección dos seus propietarios. O seu deseño baséase en gran medida nos bosquexos de Mies para os edificios do campus do IIT. Deseñado nun momento en que Johnson estaba a deseñar principalmente residencias privadas, a casa de hóspedes utiliza non só o vocabulario arquitectónico de moda do momento, senón tamén as proporcións que ía utilizar en futuras residencias como a Hodgenson House ou a Oneto House, ambas as con portas de entrada e xanelas idénticas á fachada e aos ocos que Johnson utiliza para encerrar o pequeno patio no Rockefeller Guest House.
A finais de 1940 e principios de 1950, Johnson construíra só estruturas dun só piso, e por tanto cando se enfrontan co dilema de como deseñar unha fachada cunha segunda planta, reconverte os bosquexos Mies van der Rohe, e expón un segundo piso case enteiramente de vidro. A relación entre este deseño e o da Casa Wiley é evidente, se se considera que ambos teñen un zócalo de pedra ou ladrillo rematado cun segundo nivel de vidro. Esta división entre os pisos tamén permite a separación das funcións públicas e privadas.
A casa resúmese como unha habitación ampla. O espazo da sala de estar conta con paredes de ladrillo branco e con luminarias deseñadas por Johnson. O patio que divide o dormitorio do salón principal, serve como espazo de desafogo da planta e axuda a complementar a sinxeleza do esquema construído entre medianeiras.
Íñigo García Odiaga. arquitecto
San Sebastián. xuño 2014
Doctor Arquitecto y profesor asociado de Proyectos Arquitectónicos, ETSASS. Editor de NOMU. 1/5 del estudio de arquitectura VAUMM. Vivo en Donosti.
